Летыцыя ўжо каторы тыдзень старанна вывучала Міхасёвы сшыткі.

Пасля той ночы ў труне і ўсяго, што з ёю здарылася, яна колькі часу наогул не цікавілася ніякімі чараўніцкімі справамі. Але ж сшыткі, хоць і ляжалі ціхенька ў камодзіку, няспынна вабілі яе да сябе. Хмары таямніцаў ізноў зьбіраліся над галавою. І гатовы быў грымнуць гром - гэта Летыцыя адчувала.

Таму ў адзін прыўкрасны дзень яна рашылася, і дастала іх з шуфлядкі, дзе яны спалі мірным чараўніцкім сном. І дзень адразу ператварыўся з прыўкраснага ў жудасны.

Спачатку спорцілася надвор'е. Сапсавалася горш некуды. Наляцелі хмары, падзьмуў халодны вецер, і хоць дождж так і не лінуў, толькі крыху капнуў, выходзіць на вуліцу хацелася меней за ўсё.

- Ну і добра, - нават узрадвалася Летыцыя.

- Правяду дзень за працай! Буду разьбірацца ў таямніцах дзядзькі Міхася!

Назваць Міхася дзедам у Летыцыі язык не паварочваўся пасьля ўсех прыгод, што ім давялося перажыць разам.