Ты ведаeш, я іх чую! Не магу растлумачыць… Нібыта шапаценне ў начы, бялёсыя стужкі туману, халодныя і пустыя віры. Недзе адчыняецца партал, нібы дзьверы ціхенька рыпнулі, і праз чорны праём вее нечым… Нечым далёкім, але знаёмым. Калі зазірнеш – убачыш цемру, у якой ветліва машуць галіны – лес за парогам. Восеньскія, голыя дрэвы, цёмныя пухнатыя лапы з амаль што чорнымі ігламі – чорнымі, але ж не чарней за цемень, што варушыцца клубамі, манячы паглыбіцца ў сябе, распачаць падарожжа між гэтым сьветам і іньшым. Чуеш, грае музыка, гучыць ціхенька жалейка, распавядае аб справах даўніх, аб зьгінуўшых душах, загінуўшых у незлічоных баях, ваярах ды маладзіцах, старых ды малых. Тых, хто сышоў. Тых, хто сыходзіць. Прыцісьні далоні да зямлі, дай пальцам заблытацца ў траве, адчуй яе подых – подых зямлі, якая гаворыць з табой незлічонымі галасамі, прабіваючыміся праз вецер, праз час, праз шчыліны у тканіне рэальнасьці...